การแสดงครั้งสุดท้ายอย่างกล้าหาญในการแข่งขันกีฬาโอลิมปิกที่โตเกียวเกือบจะนำเหรียญมาให้ แต่ความกระตือรือร้นของเขาเป็นยาชูกำลังที่ทรงพลัง
NSeter Bol เป็นคนที่คำพูดของเขา เขายังเป็นผู้ชายในสมัยนี้ ตามที่เขาสัญญาไว้ ชาวออสเตรเลียคนแรกที่ไปถึงรอบชิงชนะเลิศ 800 ม. ในการแข่งขันกีฬาโอลิมปิกตั้งแต่ปี 2511 เป็นผู้นำจากด้านหน้าในคืนวันพุธ โบลจะไม่ถูกทิ้งให้สงสัย
นักเตะวัย 27 ปีรายนี้ไปก่อนเวลาและทำงานหนัก โดยรู้ว่าคู่หูชาวเคนยา Emmanuel Korir และ Ferguson Rotich จะได้รับประโยชน์จากการออกตัวช้า ในท้ายที่สุด ขาของโบลก็สั้นลง เขาพยายามดิ้นรนที่จะอยู่กับ Korir, Rotich และ Patryk Dobek ของโปแลนด์ขณะที่พวกเขาเร่งฝีเท้าในช่วงสุดท้าย หากมีการแข่งขันโอลิมปิก 700 ม. Bol จะได้รับเหรียญทอง แต่การพุ่ง 100 เมตรสุดท้ายทำให้เขาต้องอยู่บนโพเดียมของโตเกียว 2020 ประการที่สี่เป็นผลที่น่าเชื่อถืออย่างมาก
การสนับสนุน Bol บนโซเชียลมีเดียในช่วง 24 ชั่วโมงที่ผ่านมา และโดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังการแข่งขันในวันพุธ ตอกย้ำแรงบันดาลใจที่เขามอบให้กับสาธารณชนชาวออสเตรเลีย “ฉันไม่รู้ว่าฉันจะชนะหรือไม่ แต่ฉันรู้อย่างหนึ่งอย่างแน่ชัด – ทั้งชาวออสเตรเลียกำลังจับตามองอยู่” เขากล่าวกับ Channel Seven “นั่นพาฉันไป”
ในช่วงเวลาแห่งการแบ่งแยกและความโกรธเกรี้ยว โดยที่ซิดนีย์และบริสเบนอยู่ในช่วงล็อกดาวน์และความกังวลเรื่องโควิดในเมลเบิร์นและเพิร์ธ โบลเสนอแสงสว่าง ชัยชนะในรอบรองชนะเลิศที่กล้าหาญของเขาในวันอาทิตย์ทำให้เขากลายเป็นชื่อในครัวเรือนทันที – โปรไฟล์ที่ยกระดับขึ้นอีกโดยการแสดงของเขาในสามวันต่อมา “ผมรู้สึกขอบคุณสำหรับออสเตรเลีย” เขากล่าวต่อ “เราเป็นเพียงมนุษย์ในท้ายที่สุด เราสร้างแรงบันดาลใจให้กับคนทั้งประเทศ นั่นคือเป้าหมาย”
การเดินทางโอลิมปิกของ Bol ที่สนุกสนานมายังออสเตรเลียเป็นการแสดงให้เห็นถึงพลังที่แท้จริงของกีฬา มีบางสิ่งที่เรียบง่ายกว่านักกีฬาที่วิ่งเร็วมากในระยะทางต่างๆ แต่ท่ามกลางความโกลาหลของโรคระบาด ความกล้าหาญของ Bol รอยยิ้มที่ยิ้มแย้มแจ่มใส ความฝันที่จะไปในที่ที่ชาวออสเตรเลียไม่มีมาเป็นเวลาห้าทศวรรษแล้ว ไม่มีอะไรมากไปกว่าความน่าดึงดูดใจ ในช่วงเวลาที่ชาวออสเตรเลียต่อต้านรัฐบาลของเราและกันและกัน ในขณะที่เราอดทนต่อการเปิดตัววัคซีนที่น่าขันและนโยบายที่ผิดพลาดในทุกระดับ ความกระตือรือร้นของ Bol เป็นยาชูกำลังที่ทรงพลัง
แต่กีฬายังเป็นกระจกสะท้อนสังคมอีกด้วย มันสะท้อนความหวังและความฝันของเราและข้อบกพร่องที่ลึกที่สุดของเรา
Bol เกิดในซูดานเพื่อพ่อแม่ชาวซูดานและชาวซูดานใต้ ครอบครัวหนีความรุนแรงไปอียิปต์แล้วอพยพไปออสเตรเลีย แต่ในขณะที่การเดินทางส่วนตัวของโบลมีความสำคัญ เขาได้พูดถึงความภาคภูมิใจที่เขามีในตัวตนที่เป็นคู่ของเขา มันเป็นเพียงส่วนหนึ่งของเขาเท่านั้น ตามที่เพื่อนชาวซูดานใต้ชาวออสเตรเลีย Nyadol Nyuon เขียนไว้อย่างทรงพลังในสัปดาห์นี้ความสำเร็จด้านกีฬาของ Bol ควรยืนหยัดด้วยตัวเอง เราไม่ได้สอบปากคำอย่างใกล้ชิดถึงการเดินทางของนักกีฬาผิวขาวชาวออสเตรเลีย เราควรจะสามารถชื่นชม Bol ในฐานะชายและนักกีฬาที่โดดเด่น ซึ่งแตกต่างจากและรวมถึงการเดินทางของเขาไปยังจุดนี้
ปีเตอร์ โบล (ขวา) ล้มเหลวในการหาคำปลอบใจจากป้ายบอกคะแนนที่สนามกีฬาโอลิมปิกโตเกียว หลังจากได้รับการยกเครื่องโดยเอ็มมานูเอล คอริร์ และเฟอร์กูสัน โรติช (ล่างซ้าย) และปาทริก โดเบกของโปแลนด์
การรายงานเรื่องราวของ Bol อย่างไม่ถูกต้องเป็นเพียงการเน้นประเด็นนี้ – ความปรารถนาในเรื่องราวที่ออสเตรเลียต้องการ ไม่ใช่เรื่องราวที่สะท้อนความจริง ข้อผิดพลาดในวิกิพีเดียที่โบลเคยใช้เวลาในอียิปต์ในค่ายผู้ลี้ภัย (เขาไม่มี) เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าเหมือนพระกิตติคุณ “จากค่ายผู้ลี้ภัยสู่โอลิมปิก” เป็นเรื่องราวที่ทรงพลัง แต่เมื่อไม่เป็นความจริง ก็ถือเป็นการล่วงละเมิดต่อนักกีฬาที่ประสบความสำเร็จสมควรที่จะบอกเล่าในแง่มุมของตนเอง
ไม่ใช่เรื่องแปลกที่ชาวออสเตรเลียเฉลิมฉลองความสำเร็จของโบลในช่วงเวลาที่พรรคสนับสนุนนโยบายชายแดนที่เป็นศัตรูกับผู้อพยพและผู้ลี้ภัย สำหรับ Bol ทุกคนที่มาถึงออสเตรเลียและเจริญรุ่งเรือง มีคนที่เราไม่ยอมให้เข้ามา คนที่เราขังนอกชายฝั่ง และคนที่เราต้องถูกเลือกปฏิบัติในชีวิตประจำวัน
ในฐานะโฆษก เครก ฟอสเตอร์ อดีตนักฟุตบอลและผู้ให้การสนับสนุนด้านสิทธิมนุษยชนทวีตก่อนการแข่งขันกีฬาโอลิมปิก เกี่ยวกับกัปตันโอลีรูส โธมัส เติ้ง: “เรื่องราวของผู้ลี้ภัยที่เข้ามาในสังคมออสเตรเลียผ่านกีฬาหรือสาขาอื่นๆ ทำให้เรา เพื่อชำระจิตสำนึกของเราจากสิ่งที่เราให้คำมั่นต่อผู้อื่นโดยปราศจากของประทานจากโธมัส” เรื่องราวของ Bol เช่นเดียวกับของ Deng ทำให้เกิดคำถามที่สำคัญและเป็นปัญหาสำหรับออสเตรเลียเกี่ยวกับแนวทางการย้ายถิ่นฐานของประเทศ ความหลากหลายทางวัฒนธรรม และความหลากหลาย
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าโบลจะกลับมา เขาเพิ่งเริ่มเล่นกีฬาเมื่อสิบปีที่แล้ว – เขายังคงพัฒนาต่อไป การแข่งขัน Paris Games อยู่ห่างออกไปเพียงสามปี ความทะเยอทะยานของเขาในการคว้าเหรียญทองโอลิมปิกยังคงหยั่งรู้อย่างแน่วแน่
“เราเป็นประเทศแห่งแชมป์ เรากล้าหาญ” เขากล่าวเสริม ลึกลงไปในก้นบึ้งของสนามกีฬาโอลิมปิก เหงื่อยังคงหยดจากเขา “เรามาที่นี่และทำสิ่งของเราในเวลาเดียวกัน เราสามารถสร้างแชมป์เปี้ยนได้เหมือนที่พวกเขาทำได้ ท้ายที่สุดแล้วเราทุกคนต่างก็เป็นมนุษย์ ฉันเคารพชาวเคนยา แต่ฉันไม่กลัวพวกเขา”
เมื่อวันพุธที่ผ่านมา Bol ได้เตือนชาวออสเตรเลียทุกคนในช่วงเวลาแห่งความไม่แน่นอนนี้ สิ่งต่างๆ ไม่ได้เป็นอย่างที่ควรจะเป็น เช่นเดียวกับที่ Bol หวังว่าจะดีขึ้น เพราะเขาเชื่อว่าเขาสามารถเป็นแชมป์ได้ ออสเตรเลียและออสเตรเลียก็ทำได้ดีเช่นกัน เราเป็นอย่างที่ Bol พูดไว้อย่างเหมาะสม มนุษย์ทุกคนในท้ายที่สุด ความจริงนั้นสามารถเสริมพลังได้ – หากเราต้องการให้เป็น
ในการรายงานข่าวการแข่งขันกีฬาโอลิมปิกของ BBC Radio เป็นสิทธิพิเศษของฉันที่ได้พูดคุยกับนักกีฬาชายและหญิงทุกประเภท อีกครั้งที่ฉันได้รับการเตือนว่านักมวยไม่เคยให้สัมภาษณ์ที่ไม่ดี คนล่าสุดที่ทำให้ฉันประทับใจไม่สิ้นสุดคือ Karriss Artingstall ผู้ได้รับรางวัลเหรียญทองแดงในรุ่นเฟเธอร์เวท พลาดการแข่งขันเพื่อชิงเหรียญทองหลังจากแพ้คะแนนด้วยหนวดเคราในรอบรองชนะเลิศของเธอ Artingstall จาก Macclesfield ออกจากโรงเรียนเมื่ออายุ 15 ปี เข้าชกมวย เข้าร่วมกองทัพ ซึ่งเธอเป็นมือปืนใน Royal Horse Artillery และในที่สุดก็กลายเป็นนักกีฬาโอลิมปิก Ben Whittaker รุ่นไลท์เฮฟวี่เวทจาก Black Country ไม่เพียงต้องการเหรียญทองเท่านั้น แต่ยังต้องการเป็นนายกเทศมนตรีของ Wolverhampton ด้วย น่าเศร้าที่เขาแพ้ในรอบชิงชนะเลิศให้กับ Arlen López ของคิวบา ซึ่งทำให้เขาไม่กล้าเผชิญหน้าอย่างกล้าหาญ. “คุณไม่ชนะเงิน คุณสูญเสียทองคำ” เขากล่าว “ฉันทำผลงานได้ไม่ดี เขาเป็นผู้บริหารชั้นเรียน แต่ฉันผิดหวังมาก ฉันรู้สึกเหมือนล้มเหลว … ฉันขอโทษที่ทำให้คุณตื่นขึ้นมาและเห็นฉันทำให้คุณผิดหวัง”
สิ่งเหล่านี้เป็นมือสมัครเล่นที่มีพรสวรรค์ แต่สำหรับมือโปร มักจะมีการเปลี่ยนวลี พูดตรงๆ และเรื่องราวเบื้องหลังที่น่าสนใจอยู่เสมอ ในบรรดานักกีฬาทั้งหมด ที่ฉันเคยโชคดีที่ได้พูดคุยด้วย ไม่ว่าจะเป็นนักฟุตบอล นักคริกเก็ต นักกอล์ฟ นักเทนนิส หรือใครก็ตาม นักมวยคือบริษัทที่คุ้มค่าที่สุด นอกเหนือจากการสะสมและผลพวงของการต่อสู้ครั้งใหญ่ในทันที ยังมีความรอบคอบและความสงบสุขเกี่ยวกับพวกเขาที่สังเกตเห็นได้ชัดเจน
นักมวยคนแรกที่ฉันสัมภาษณ์คือ Richie Woodhall อดีตแชมป์โลกรุ่นซุปเปอร์มิดเดิ้ลเวทที่คุณได้ยินตอนนี้ เมื่อ 25 ปีที่แล้วฉันคุยกับเขาเรื่องโปรแกรมธุรกิจชื่อ Working Lunch เป็นคุณลักษณะเกี่ยวกับวิธีที่ผู้คนในกลุ่มต่างๆ จัดการการเงินของตน เขาพูดด้วยคารมคมคายที่น่าตกใจเกี่ยวกับความท้าทายของการเป็นเด็กโดยกะทันหันจ่ายเงินจำนวนมาก และต้องระวังไม่ให้เปลืองเงินก่อนที่จะได้รับใบกำกับภาษีในอีกหนึ่งหรือสองปีต่อมา คำตอบของการสัมภาษณ์จากผู้ชมของเรานั้นเหมือนกันหมด นักมวยเป็นชายหนุ่มที่ฉลาดอย่างน่าทึ่ง
ความจริงก็คือพวกเขาเหมือนฉัน มักคาดหวังนักมวยต่ำ และทำไมเราจะไม่ได้? ท้ายที่สุดแล้ว เรามักจะเห็นพวกเขาแสดงพฤติกรรมที่ดูไร้เดียงสาเมื่อชั่งน้ำหนักหรือมีส่วนร่วมในการต่อสู้ที่โหดเหี้ยม นอกคณะละครสัตว์นี้ ปรากฏว่า พวกมันเป็นสิ่งมีชีวิตที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง ทำไมถึงเป็นเช่นนี้? ฉันสงสัยว่าคำตอบเดียวค่อนข้างง่าย: ความก้าวร้าวในร่างกายของพวกเขาหมดไปในโรงยิมและวงแหวนที่พวกเขาฝึกฝนและต่อสู้ แต่มีบางอย่างที่ลึกซึ้งกว่านั้นเกิดขึ้นเช่นกัน ฉันจำได้ว่า Woodhall อธิบายไว้ เมื่อหลายปีก่อน ไม่นานฉันก็รู้ว่า ฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับการชกมวย ว่าสิ่งหนึ่งที่คุณไม่เคยทำในเวทีคือโกรธ “เมื่อคุณโกรธ” เขาบอกฉัน “คุณมีมันแล้ว คุณต้องรักษาหัวของคุณไว้”
ฉันเพิ่งคุยกับ Woodhall อีกครั้ง และเขารู้ดีว่านักมวยมาจากไหน “มันเป็นเรื่องของการควบคุมตนเอง ต้องใช้การควบคุมตนเองอย่างมหาศาลในการจัดการอารมณ์ของคุณเมื่อการชกตกลงมาที่คุณ น้อยคนนักที่จะมีการควบคุมตนเองในระดับนั้น มันขัดกับสัญชาตญาณตามธรรมชาติทั้งหมดของคุณ เป็นสิ่งที่นักมวยต้องเรียนรู้ มิฉะนั้นพวกเขาจะไม่มีวันเป็นนักมวย และเมื่อพวกเขาได้เรียนรู้แล้ว พวกเขาก็รับมันไปตลอดชีวิต”
ผู้เชี่ยวชาญด้านมวยอย่าง Steve Bunce มีมุมมองที่คล้ายกัน “นักมวยมีเพียงเล็กน้อยที่จะพิสูจน์ให้ห่างจากสังเวียน: ไม่มีปัญหาปมด้อยหรือชายร่างเตี้ย ไม่จำเป็นต้องทดสอบความเป็นลูกผู้ชายของพวกเขา พวกเขาทำทั้งหมดสี่และห้าคืนในแต่ละสัปดาห์ พวกเขาเป็นคนสุดท้ายที่ชก เป็นคนแรกที่หยุดการต่อสู้” และที่น่าสนใจสำหรับ Woodhall เขากล่าวว่า “Richie เป็นคนที่อ่อนโยนที่สุดในโลก ฉันเห็นเขาทั้งมือสมัครเล่นและมือโปร และเขาก็เป็นนักสู้ที่น่ารังเกียจ แต่ฉันพนันได้เลยว่าเขาไม่ได้ใช้กำปั้นโดยไม่มีถุงมือตั้งแต่อายุประมาณสี่ขวบ! ไม่มีอะไรต้องพิสูจน์”
ครอบคลุมงานศพของมูฮัมหมัด อาลีในเมืองหลุยส์วิลล์ รัฐเคนตักกี้ฉันได้รู้จักกับไมค์ คอสเทลโล นักวิจารณ์มวยและกรีฑาที่ไม่มีใครเทียบได้ เขารู้สึกทึ่งกับการเปลี่ยนแปลงบุคลิกภาพของนักมวยที่เขารู้จักเป็นอย่างดี “มีความตึงเครียดในช่วงต้นสัปดาห์การต่อสู้ แต่ในวันที่ชั่งน้ำหนัก มันเหมือนกับว่าพวกเขาดึงหน้ากากที่เปลี่ยนตัวละครของพวกเขาลงมา ใกล้การต่อสู้แล้ว อีก 1 วันข้างหน้า คนดีๆ ที่คุณรู้จักก็หายตัวไปและสัตว์ร้ายก็ปรากฏตัวขึ้น ฉันไม่เคยรู้จักความแตกต่างอย่างสิ้นเชิงในการสะสมกีฬาใด ๆ ที่ฉันเคยทำ
“พวกเขาเป็นคนพิเศษ ตัวละครที่ซับซ้อน ซึ่งอย่างที่ [นักมวยในตำนาน] โรแบร์โต ดูราน เคยกล่าวไว้ว่า ไปในที่มืดมิดจริงๆ แต่กลับออกมาอีกด้านในฐานะคนที่เหมาะสมที่สุดที่คุณจะได้พบ และฉันโชคดี – ฉันได้พบพวกเขามากมาย”
หากคุณไม่เคยได้เจอนักมวย – และบางทีก็ไม่อยากทำอย่างนั้นเพราะคุณทนไม่ได้กับกีฬาชนิดนี้ – อาจมีช่วงเวลาหลังการต่อสู้แต่ละครั้งที่อาจทำให้คุณเชื่อได้ว่าคนที่ชอบคอสเตลโล, บันซ์ และฉันเป็น’ ไม่ใช่แค่ชกต่อยด้วยความรักที่มีต่อธุรกิจทั้งหมด: เป็นการโอบกอดที่ตามมาด้วยระฆังซึ่งทำเครื่องหมายจุดสิ้นสุดของการแข่งขัน ครู่หนึ่งเห็นได้ชัดว่าคู่แข่งตั้งใจที่จะสร้างอันตรายอย่างแท้จริง ต่อมาพวกเขาก็ถูกขังอยู่ในความรักที่รุนแรงไม่น้อยไปกว่านี้ เป็นสัญญาณของการเคารพกีฬาในระดับที่แตกต่างจากที่คุณอาจเห็นระหว่างผู้เล่นเมื่อสิ้นสุดการแข่งขันเทนนิสหรือฟุตบอล
“ใช่ นั่นเป็นช่วงเวลาพิเศษ” วูดฮอลล์กล่าว “มันเกี่ยวกับการเคารพใครสักคนไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในการต่อสู้หรือการสะสม และเป็นความจริง ไม่มีเรื่องไร้สาระ และนั่นก็วิเศษมาก นั่นคือ”
ความรักหรือความเกลียดชังการชกมวย มีบทเรียนในชีวิตสำหรับเราทุกคนอย่างแน่นอน ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดที่คุณเลือก ใช้ความก้าวร้าวทุกออนซ์ที่คุณมีในตัวคุณ และทำในลักษณะที่ควบคุมได้และมีสติ รักษาความสงบและรวบรวมไว้ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับชีวิตคุณ และเมื่อการต่อสู้ของคุณเกิดขึ้น จงโอบกอดศัตรูของคุณเพื่อให้อภัยและลืม และเดินหน้าต่อไป
เพิ่มเติม >>> https://www.ufabetwins.com/
หน้าแรก >>> บ้านผลบอล
